»Bernd Heidbreder moest in 1995 halsoverkop onderduiken toen door stomme pech een actie waar hij bij betrokken was, werd onderbroken door een toevallige politiecontrole. Hij is sindsdien met twee vrienden op de vlucht geweest. In 2021 overleed hij aan een agressieve vorm van kanker. Maar tot grote verrassing van de linkse uitgeverij Unrast, verscheen er postuum een boek van hem. Daarin staan niet alleen zijn memoires, maar ook berichten uit de tussenwereld (tussen leven en dood) waar je kennelijk na overlijden terecht komt. Ook voor ons goed om te weten dat als je je obool, een Griekse pasmunt, niet bij je hebt, de veerman (Charon, knorrig tiep) je niet overzet. Dan blijf je dus hangen in de tussenwereld. Het goede nieuws is dat daar nog allerlei mensen rondzwerven, die alle ›tijd‹ van de wereld hebben om met je te kletsen.
Bern Heidbreder doet dat dan ook, onderwijl naar mogelijkheden zoekend om alsnog een munt of bijbehorend bedrag te bemachtigen om eindelijk rust te krijgen. Hij doet er verslag van in zijn boek, dat voor de andere helft gevuld is met het relaas over zijn voorbije leven. Zo lees je uitvoerig hoe hij na de middelbare school een poging doet om – om zijn ouders ter wille te zijn – de politie-academie af te ronden. Na twee jaar geeft hij dat op, om een goth-kroeg in Keulen te beginnen die over de kop gaat, waarna hij naar Berlijn vertrekt en daar in een soort woongroep terecht komt maar (nog) niets met de kraakbeweging van doen heeft. De hoogtijdagen van de Berlijnse kraakbeweging zijn dan ook al voorbij. Hij is eigenlijk niet zo geïnteresseerd in actie en beweging, tot een vriendin het huis instormt omdat de autonome kinderboerderij in Kreuzberg ontruimd wordt, en verdedigd moet worden tegen de vernielzuchtige politie die het gemeentebestuur er op af had gestuurd.(…)« – Globalinfo.nl, 13. November 2023
Zur vollständigen Rezension …
